ریچارد مایر

ریچارد مایر را همه می شناسند , نه چهره ی او را , که معماری سفید او را . با ورق زدن گذاری کتاب های معماری هم می شود مایر را شناخت . آثاری که از میان گونه گونی برداشت های ذهنی معماران به سهولت قابل شناخت است , همان پوسته های آشنایی که در درون فضا , فرم های تندیس گون آفریده و درون فرم به فضا عمق می بخشد. برای شناخت درست مایر اما, باید او را از میان کارهایش و از ابتدای فعالیتش, مورد بازبینی قرار داد, یعنی از زمانی که همراه با چهار همکار دیگر به "پنج معمار نیویورکی " معروف شدند و به قول آرتور درکسلر مدرسه ی معماری نیویورک را شکل دادند. پنج معمار نیویورک را متاثر از کارهای لوکوربوزیه در دهه های بیست و سی میلادی می دانند. آنان با دنبال کردن اصول معماری مدرن, نوعی کمینه گرایی آنتی- بورژوازی را ارایه دادند که کنت فرامپتون آن را پلاستیکی و پست – کوربوزیه نام می نهد. به لحاظ تاریخی کار این پنج معمار را ادامه ی معماری گروپیوس و بروئر و پیش از آنان ریچارد نیوترا دانسته اند اما شاید بهتر باشد اعتبار این ادعا را به نقل قولی از خود مایر واگذاشت: " همه ما به نحوی تحت تاثیر لوکوربوزیه, رایت, آلتو و میس وندر رو هستم, اما نه کمتر از برامانته و برومینی و برنینی. معماری یک سنت است, یک تسلسل مدت دار. ما چه آن را غنی سازیم چه ضعیف, باز هم به گذشته وصلیم. ما در حال تکامل ". مایر زمانی خود را مدرن گرای متاخر کلاسیک می خواند اما همچنان مانند لوکوربوزیه اصرار بر استفاده از سطوح بتنی داشته (و گاهی اوقات ظاهرا بتنی) و این حس را با به کار گیری فرم های تزیینی شاد و ایجاد فضاهایی با ارتفاع های مضاعف ادامه می دهد. ریچارد مایر جوان ترین معماری است که در سن چهل و نه سالگی جایزه ی پریتزکر را به خود اختصاص داد و از معدود معمارانی بوده است که کارهایش توانسته الهام بخش چند نسل متوالی از معماران جهان باشد, زنجیره ای که تا زمان حال نیز تداوم داشته است