امروزسالگردکوچ ناگهانی آن عزیزی است که 11 سال تمام در انتظار امدنش روزهایم را نقاشی می کنم... اماروزهاست که حتی خواب مرا نیز قابل آمدن نمی داند....افسوس که هر چه بزرگترمی شویم نبودنش شدیدتر در روزهایم چهره می نماید.... نبودنش آنقدر سخت بود که هنوز امید به آمدنش داریم! بزرگ شدیم ونبود که ببیند...درد کشیدیم نبود که لبخندهایش تسلی لحظاتمان باشد.. فقط امید دارم روزی برسد که آرزوهایش را جامه ی عمل بپوشانیم و باعث عزت نامش شویم!