سلاخی زار می گریست...به قناری کوچکی دل باخته بود...
ده سال از سکوت لبهای سراینده این واژه ها می گذرد....فکر می کنم سکوت ده ساله برای ذهنی بی همتا که تمام ابعاد بودن را در شعری سپید می سرود خیلی طولانی باشد...کاش پس از این غیبت دوباره «احمد شاملو»طلوع می کرد و با عشق گریه ی پری ها رو دوباره می سرود....دوم مرداد ماه سالروز کوچ غریبانه ی «عشق آیدا»گرامی باد...
یادمان باشد« روزی ما دوباره کبوترهایمان را پیدا خواهیم کرد...روزی که کمترین سرود بوسه است»
ده سال از سکوت لبهای سراینده این واژه ها می گذرد....فکر می کنم سکوت ده ساله برای ذهنی بی همتا که تمام ابعاد بودن را در شعری سپید می سرود خیلی طولانی باشد...کاش پس از این غیبت دوباره «احمد شاملو»طلوع می کرد و با عشق گریه ی پری ها رو دوباره می سرود....دوم مرداد ماه سالروز کوچ غریبانه ی «عشق آیدا»گرامی باد...
یادمان باشد« روزی ما دوباره کبوترهایمان را پیدا خواهیم کرد...روزی که کمترین سرود بوسه است»
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر