واستو

واستو برگرفته از متون باستاني کشور هند است که با ميانجي قرار دادن جهت‌ها و عناصر طبيعي، سعي دارد به خلق طبيعت در محيط زندگي بپردازد و سبك زندگي انسان را دگرگون كند. نگرش به طبيعت و يکي شدن با آهنگ طبيعت از پايه‌اي‌ترين ديدگاه‌هاي شرقيان است. اين‌گونه نگرش به معماري، در تمام سبک‌هاي معماري شرقي مانند باغ‌ها و مساجد ايراني، پرستشگاه‌هاي زرتشتيان و هنديان و پرديس‌هاي ذن در شرق دور به‌چشم مي‌خورد. شاهين مقرب، معمار براين باور است كه از طريق واستو مي‌توان اساس يك شهر، مدرسه، خانه و هر ساختمان ديگر را به‌گونه‌اي بنيان گذاشت كه انسان‌ها در آن، احساس آرامش كنند؛ به‌عبارتي واستو با طبيعت و جسم و روح انسان‌ها هماهنگ است. مقرب كه رمز و راز واستو و معماري ودايي را در هند آموخته، به اين فكر مي‌كند كه از طريق واستو مي‌توان، شهري سالم‌تر و آرام‌تر داشت.يعني مي‌توان خانه را جوري طراحي كرد كه اهل آن، يكديگر را بيشتر دوست داشته باشند يا بيمارستاني ساخت كه بيماران زودتر شفا يابند. به باور او واستو از ادبيات و موسيقي و اسطوره تاثير گرفته و بر آنها موثر بوده است. مقرب، معماري ايراني را از هزاران سال پيش تاكنون، معماري ديكتاتورزده مي‌داند و مي‌گويد: اگر به ساختمان‌هايي كه به‌ويژه در يزد و كرمان ساخته شده نگاه كنيم، متوجه مي‌شويم كه فضاي داخلي اين بناها برخلاف ظاهر ساده ‌شان، پر از تزيينات زيباست. از سوي ديگر با دقت در ابعاد درها و فضاهايي كه در ديوار خانه‌ها براي قراردادن اوستا و پس از آن اشياي قديمي تعبيه مي‌شد، مي‌توان دريافت كه ايرانيان در برهه‌اي طولاني از زمان احساس امنيت نمي‌كرده‌اند و اين ناامني، موجب شده كه هنوز هم به دنبال پنجره‌هاي دوجداره و آويختن پرده‌هاي ضخيم باشند. به‌گونه‌اي كه كسي از بيرون آنها را نبيند اما خود قادر به ديدن ديگران باشند.